Rozdział 1. Nowy początek

Ohayo! Dziś mamy szczególny dzień - 12 maja. ^^ Z tej okazji chciałam życzyć bliźniakom wszystkiego, co najlepsze. :3 No i postanowiłam reanimować stare opowiadanie. Chyba jestem masochistką dorzucając sobie kolejny blog, ale w sumie matury mi się kończą, a do października jeszcze sporo czasu, co nie? XD
Dobra, zapraszam na pierwszy rozdział tego opowiadania. :)
Miłego czytania. ^^

~*~

     Leśną ścieżkę, którą szła czarnowłosa dziewczyna, oświetlał księżyc. Podążała przed siebie zdecydowanym krokiem, obserwując wszystko wokół swoimi szarymi oczami. Miała na sobie czarne jeansy i w tym samym kolorze koszulkę na ramiączkach, więc na jej prawej łopatce widniał wytatuowany wilk szary. Był to znak, który miała od dawna. Tatuaż wskazywał jej przynależność do klanu.  U jej boku kroczył czarny wilk o mądrym spojrzeniu bursztynowych oczu.
    Dziewczyna należała do japońskiego klanu Ashigaka. Ayame, bo tak miała na imię, lubiła chodzić po lesie. Kochała spędzać czas na łonie natury, a najbardziej ze wszystkich leśnych zwierząt umiłowała sobie wilki. Według niej były to niezwykłe zwierzęta. Potrafiły cicho polować, skradać się i biegać szybciej od innej zwierzyny leśnej. Jednym słowem imponowały jej, a co najdziwniejsze od małej dziewczynki rozumiała ich mowę. Nie tylko werbalną, ale i ciała.
    Nagle wilk przystanął, strzygąc uszami.
    - Tsume, co się stało? - zapytała Ayame.
    Zwierzę zawyło i łapiąc trop, rzuciło się biegiem przed siebie. Dziewczyna, ufając instynktowi towarzysza, podążyła za nim. Tsume, przedzierając się przed gęstwiny i zarośla leśne, ani myślał zatrzymać się. Był bowiem zwabiony dawno poznanym zapachem. Gdy dotarł do wyznaczonego miejsca, zaczął wyć, aby jego przyjaciółka jak najszybciej zobaczyła znalezisko.
    Dziewczyna dochodząc na polanę, ujrzała bruneta leżącego pod drzewem. Był poraniony, na twarzy miał kilka zadrapań, a peleryna odsłaniała dość sporą ranę na klatce piersiowej. Chłopak nie wyglądał najgorzej, jednak był ledwo przytomny, praktycznie nie reagował na słowa dziewczyny. Niewątpliwie wymagał opieki medycznej.
    - Tsume, świetnie się spisałeś - szepnęła Ayame w wilczej mowie, wtulając twarz w futro wilka. - Musimy zabrać stąd Hao.

    Yoh kilka godzin temu wrócił z zachodniej pustyni. Zaczynał powoli tęsknić za żartami Choco, kłótniami Rena i Horo. Teraz on był w Tokio, a jego przyjaciele w różnych zakątkach świata. Ren i Jun wrócili do Chin, Horo i Pirika na Hokkaido. Tamao wyjechała do Izumo, a Lyserg do Anglii. Chocolove został w Ameryce, aby spełnić marzenie o byciu komikiem, Ryu poszukiwał swojej królowej, a Faust postanowił wrócić do zawodu lekarza. Nie minął nawet dzień, a on już wiedział, że będzie czuł się inaczej bez walk szamańskich u boku przyjaciół. Chociaż Manta był w Tokio.
     Anna już spała, a on siedział na dachu domu. Nie mógł zasnąć mimo zmęczenia, więc postanowił popatrzeć w gwiazdy. Cały Turniej Szamanów minął mu za szybko. Nawet się nie zorientował, kiedy musiał walczyć z Hao w Gwiezdnym Sanktuarium. Ta walka zmieniła go psychicznie, a jego optymizm nagle uleciał. Nie potrafił się w tej chwili cieszyć z drobnostek jak dawniej. Nie był pewny, co to do końca oznacza. Czy miał wyrzuty sumienia? Nie, jeszcze nie.
    Niebo było tej nocy bezchmurne i gdyby był dobry z astronomii, to mógłby rozróżnić konstelacje widniejące na nieboskłonie. Gwiazdy mieniły się wesoło, jakby chciały mu powiedzieć: „Będzie dobrze, Yoh”. Jednak on wiedział, że nic już nie będzie takie samo. W ciągu kilku godzin jego życie zmieniło się o sto osiemdziesiąt stopni.
    To absurd! Wszyscy widzą we mnie bohatera, który zabił „zło tego świata -  Asakurę Hao”.  Absurd, prawie nikt nie wie, jak to jest mieć czyjąś krew na dłoniach.
    Yoh nigdy nie traktował Hao jak brata, nawet gdy ojciec powiedział mu długo skrywaną tajemnicę rodzinną. Piroman według wszystkich był przesiąknięty złem do szpiku kości, ale właściciel mandarynkowych słuchawek próbował do ostatniej chwili rozbudzić ludzie uczucia w Hao. Czuł, że zawiódł, chociaż w opinii szamańskiej społeczności było odwrotnie. Jednak zawsze udawało mu się znaleźć cząsteczkę dobra w innych. Ryu, Ren, Faust... Zmienili się pod jego wpływem. Po raz pierwszy nie potrafił tego dokonać. W dodatku nie umiał pomóc komuś, kto powinien być mu najbliższą osobą.
    Zawiódł. Tylko tyle mógł sam sobie powiedzieć.

    Potworny ból przeszył klatkę piersiową Hao. Wszystko go bolało i z trudem mógł się poruszać. Coś go krępowało i w myślach błagał wszystkie duchy przodków, aby po otworzeniu oczu, nie miał na sobie kaftana. Jedyne, co pamiętał w tej chwili to walka z Yoh, a później teleportował się w ostatniej chwili. A co było później? Nie miał zielonego pojęcia, ale brał pod uwagę ewentualność, że znaleźli go X-Laws i teraz przetrzymują w pomieszczeniu o pancernych ścianach w dodatku w kaftanie bezpieczeństwa rodem ze szpitala psychiatrycznego.
    Brunet otworzył jedno oko, a gdy się przyzwyczaił do światła, drugie. Podniósł lekko głowę, na tyle wysoko, na ile pozwalał mu ból. Rozejrzał się, stwierdzając, że jest jakimś pokoju. Krzywiąc się z bólu podniósł rękę i odkrył się, z ulgą stwierdzając, że nie jest w białym kaftanie, tylko w bokserkach i bandażach na całej klatce piersiowej.
    Do pokoju weszła szarooka dziewczyna w towarzystwie czarnego wilka. Widząc przebudzonego chłopaka, uśmiechnęła się.
    - Dzień dobry, Hao - powiedziała. - Witam w świecie żywych.
    - Ayame? Jak się tu znalazłem? To twój dom?
    - Tak, to ja i tak, mieszkam tu. A co do tego, jak się tu znalazłeś, to wracałam przez las do domu i Tsume cię znalazł - odpowiedziała, siadając na skraju łóżka.
    Wilk podszedł powoli do bruneta. Hao uśmiechnął się lekko, gdy wilk wsunął pysk pod jego dłoń.
    - Pewnie jesteś głodny. Zaraz wrócę.
    Ayame wyszła z pokoju, a gdy wróciła, niosła ze sobą tacę z jedzeniem.
    - Nakarmić cię? - zapytała z nieco wrednym uśmieszkiem, domyślając się reakcji piromana na tę, w jego mniemaniu, zniewagę.
    - Co?! Jestem pewny, że sam dam radę zjeść - odpowiedział Asakura i podniósł się gwałtownie do pozycji siedzącej, czego od razu pożałował. - Ałć...
    - Serio? Jakoś nie wydaje mi się, Asakura. Jesteś poobijany, a gdy wstajesz, to jęczysz i masz bardzo piękny grymas na swojej uroczej i podrapanej twarzy.
    - Trochę bólu mi nie zaszkodzi - odparł hardo Hao. - Przecież muszę sam wrócić do formy. Ty nie zrobisz tego za mnie.
    - W sumie to masz rację. - Położyła tacę na nogach chłopaka.
    Hao każdy ruch sprawiał niemiłosierny ból, ale jego duma nie pozwalała na to, by Ayame go nakarmiła. Po jego trupie, jeśli miałby być zdany na kogoś innego. Całe życie radził sobie sam i teraz też da sobie radę. Przynajmniej miał taką nadzieję.
    Chwycił pałeczki drżącą z wysiłku dłonią. Na początku złapanie ryżu było nie lada wyzwaniem, ale po chwili było nieco lepiej. Ayame oczywiście proponowała Asakurze pomoc, ale ten zdecydowanie odmawiał. Wiedział, że później będzie cierpiał niewyobrażalne katusze, jednak to było poniżej jego godności.
    Na twarzy Ayame od dłuższego czasu malowała się niepewność. Nie wiedziała, jak zacząć rozmowę z Hao, ale zdecydowanie musiał wyjaśnić jej kilka rzeczy.
    - Mów o co chodzi - powiedział w końcu Hao, opadając bezsilnie na poduszkę, gdy napełnił żołądek.
    - Zastanawiam się, dlaczego jeszcze się mnie nie pozbyłeś. Dobrze wiesz, że  nie mam mocy szamańskich, ani nic z tych rzeczy - powiedziała, obracając w palcach niebieski kryształ od bransoletki.
    - Może i nie masz mocy szamańskich, ale wiesz jak należy się obchodzić z naturą. Poza tym jesteś niezwykła na swój sposób, a twoja więź z Tsume jest tego świetnym przykładem - powiedział z przekonaniem Asakura. - I to mi wystarczy, Ayame. Zresztą z czasem dowiesz się czegoś o sobie. - Szarooka spojrzała na niego pytająco. - Wszystko w swoim czasie.
    - A dokładniej? Wiesz, że nie lubię twoich tajemnic - powiedziała czarnowłosa, nadymając lekko policzki.
    Ashigaka wiedziała, że nic już z piromana nie wyciągnie. Jego usta były zaciśnięte w cienką linię, co oznaczało, że nie będzie się bawił we wróżkę, która zdradzi jej przyszłość.
    - Czasami wolałabyś nie znać przyszłości, wierz mi.

    Yoh obudził się rano zalany potem. Nocne koszmary prześladowały go i tylko czekały, aż zamknie oczy. Co noc widział Hao całego we krwi, obwiniającego go za wszystko, co się stało. Przez to wszystko Yoh bał się spać. Gdy tylko zamknął oczy, widział brata, który mówił mu, że to wszystko jego wina.
    Westchnął cicho, podnosząc się. Było wcześnie, ale i tak już nie zaśnie. Wiedział to aż za dobrze. Od kilku dni źle sypiał i był świadomy, że to wszystko przez to, co się wydarzyło. Czuł się winny, ale przecież próbował przemówić Hao do rozsądku. Bliźniak nie słuchał go, był zbyt zaślepiony swoją wizją świata tylko dla szamanów, a Yoh nie mógł nic zrobić. Bronił siebie i przyjaciół. Nie mógł pozwolić na to, żeby Hao ich zabił. Robił to, co uważał za słuszne.
    Tylko dlaczego czuł się odpowiedzialny za wszystko? To on zadał ostateczny cios. Raczej nikt nie mógłby tego przeżyć. Ale czy na pewno?
    Asakura pokręcił głową. Zszedł na dół po schodach. Anna leżała na podłodze w salonie i oglądała poranną powtórkę wczorajszego odcinka jednej z telenoweli, jednak nie krytykowała żadnego z bohaterów. Cisza, która wypełniała ich posiadłość była przytłaczająca. Yoh stwierdził, że nawet nieznośna. Trochę tęsknił za tą Anną wydającą polecenia i zadającą mordercze treningi. Owszem, musiał trenować, ale podejście Kyouyamy zmieniło się diametralnie. On też się zmienił. Amidamaru powiedział nawet, że stał się nieco apatyczny i jakby nieobecny. Chyba miał rację.
    Wiele się zmieniło. Teraz musieli rozpocząć nowy rozdział w swoim życiu.

~*~

 Nie wiem jak się przyjmie to opowiadanie, ale z dobrym nastawieniem postanowiłam je wznowić. Mam prawie 20 rozdziałów napisanych, więc zapas jest i nie zaniedbam żadnego z opowiadań. ^^

Polecam zajrzeć do stron w menu i zerknąć na "Szamańskie ogłoszenia". Jest tam data rozdziału drugiego, jeśli opowiadanie dobrze się przyjmie. :)

Nagłówek wykonałam sama. Nawet takie beztalencie graficzne jak ja umie coś zrobić w gimpie. XD Jestem z niego zadowolona bardzo. ^^ I pewnie długo sobie będzie widniał na blogu. :D

Hm... coś jeszcze miałam... A, no tak - ładnie proszę o opinie w komentarzu. :)

A teraz lecę się uczyć chemii na jutrzejszą maturę. Nie przeżyłabym jakbym nie poświętowała sobie urodzin bliźniaków chociaż tak. :3

Dobra, to byłoby na tyle. ^^ Idę ogarnąć trzy lata liceum w jeden wieczór. XD

Do następnego, mam nadzieję! :3